در دین یونانی خائوس ( به یونانی Χαεος) نوعا به حالت ابتدایی جهان پیش از خلقت اطلاق میشود که آن حالتی مطلقا بی نظم و بهم خوردگی غیر قابل تصوری بین عناصر و نیروهای کیهان است.
در دین و اسطوره یونانی خائوس اغلب مظهر حالت بسیار عمیق و غیر قابل درک از عدم تعین است که مقدمه ای برای پیدایش خدایان و الهه گانی چون نیکس(شب)، اربوس(تاریکی)، اروس(عشق)، گایا(زمین)، تارتاروس(عمیق ترین نقطه دنیای مردگان) و بطور کلی خلقت کیهان است.
تفاسیر متعددی از ریشه کلمه خائوس وجود دارد که یکی از آنها از فعل یونانی خاینو که معنای شکاف میدهد است. از معانی ریشه ای دیگر میتوان به لایتنهای، فضای خالی و خلاء عمیق اشاره کرد.
نکته دیگر این است که نباید خائوس را آغاز زمان پنداشت. در جهان بینی یونانی زمان آغاز و پایانی ندارد بلکه سیر آن دایره گون است(مراجعه شود به این مطلب)؛ برخلاف درک خطی ما از زمان که محصول ادیان ابراهیمی است.
•••
